De huisartsenzorg in Nederland staat bekend om haar toegankelijkheid en hoge kwaliteit van zorg. De laatste jaren worden we helaas steeds vaker geconfronteerd met een groeiend probleem: agressie tegenover huisartsen, assistentes en praktijkondersteuners.

Agressie in de huisartsenzorg varieert van verbale intimidatie tot fysieke aanvallen. Volgens cijfers van de LHV heeft een aanzienlijk percentage huisartsen te maken met enige vorm van agressie. De oorzaken zijn divers. Vaak speelt ontevredenheid over de zorg een rol, door bijvoorbeeld lange(re) wachttijden, misverstanden over een behandeling, en onbegrip over het niet krijgen van een verwijzing naar de specialist.

Dit heeft gevolgen voor de fysieke en mentale gezondheid van de zorgverleners. De impact van agressie op huisartsen en het team is groot. Agressiviteit leidt tot stress, angst en soms zelfs uitval onder huisartsen en hun medewerkers. Het heeft directe gevolgen voor de kwaliteit van zorg die zij kunnen bieden. Bovendien kan het gevoel van onveiligheid ervoor zorgen dat huisartsen zich terughoudender opstellen in hun werk, wat de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt onder druk zet.

Een zorgwekkende ontwikkeling.

Dat agressie ook impact heeft op de financiën van de praktijk, laat zich raden. Uitval van huisartsen en medewerkers en het zoeken naar en begeleiden van vervangend personeel kosten meer tijd en geld dan je lief zijn.

Ook optimaal declareren wordt complexer in een omgeving waar agressie een rol speelt. Want om dat goed te doen, zullen een aantal zaken op het gebied van kennis, bewustwording en interne processen goed op orde moeten zijn én blijven. Bij veranderende teamsamenstellingen zie ik vaak dat de kwaliteit van declareren hieronder lijdt. Met alle gevolgen van dien.

En dat is zonde en onnodig. Ook in deze situaties is training essentieel.
Anders wordt de prijs van agressie op de werkvloer nog duurder betaald.