Tussen hoofd, hart en harde cijfers
Elke huisarts verleent zorg met toewijding.

Maar declareren?
Dat gebeurt vaak tussendoor. Snel iets aanklikken, of: “Dat doe ik straks wel.”

Alleen: zonder registratie geen declaratie. En zonder declaratie? Werk je, letterlijk, gratis.

In een tijd waarin personeelskosten stijgen, huisvesting duurder wordt en tarieven structureel achterblijven, kun je het je simpelweg niet permitteren om declareren te laten versloffen.
Zelfs met de geplande 6% tariefsstijging vanaf 2026 loopt de praktijk structureel inkomsten mis als registratie en declaratie geen vanzelfsprekend onderdeel zijn van je dagelijkse werk.

Toch wringt het bij veel huisartsen: over geld praten voelt bijna ongepast.
Alsof financiële verantwoordelijkheid niet zou passen bij medische bezieling.
Maar dat is achterhaald.

Professioneel declareren is geen vermarkting van zorg.
Het is een randvoorwaarde voor continuïteit, en voor houdbaarheid van je praktijk.

Geen symptoombestrijding, maar grip op je werk, je team en je toekomst.
Niet harder werken, maar slimmer samenwerken.
Met het hele team. Als vast onderdeel van goede zorg.

Dus: hoe zorgen jullie ervoor dat declareren vanzelfsprekend gebeurt?
Niet morgen. Maar vandaag.