Wekelijks spreek ik praktijkhoudend huisartsen over de manier waarop zij hun dagelijkse declaratieproces hebben ingericht. Declareert hun praktijk wel alle zorg die verleend is? Het telefoontje tussendoor, de spoedvisite, antwoord op vragen van familie van de patiënt, noem al die ‘kleine’ werkzaamheden maar op. Wat ik namelijk veel zie is dat het merendeel van de praktijken geld laten liggen voor verleende zorg waar, en dit behoeft geen uitleg, hard voor gewerkt is. Ik train praktijken om het optimale uit álle verleende zorg te halen.

In die gesprekken erkennen de meeste praktijkhouders dat hier nog stappen te maken zijn. ‘We gaan er zelf mee aan de slag’, hoor ik hen dan zeggen. Maar daadwerkelijk die stap zetten, daar komt het uiteindelijk vaak niet van. Op zulke momenten maak ik graag de vergelijking met een patiënt die bij de huisarts komt met een gezondheidsvraag of –probleem. Zij willen (of moeten) afvallen of bijvoorbeeld stoppen met roken. Op het moment dat zij dan tegen de behandelaar zeggen ‘ik ga er zelf mee aan de slag’, weet je eigenlijk al dat hier in het gros van de gevallen niets van terecht komt. Dat soort geluiden hoor ik ook in onze huisartsenpraktijk in Obbicht, waar ik mede-praktijkvoerder ben. Ik ben ervan overtuigd dat elke huisarts dit herkent.

Net als met een leefstijlverandering, vergt het op een nieuwe manier kijken naar het eigen declareren een doorbreken van gewoontes. Routines die er in de loop de jaren zijn ingesleten. Jezelf de vraag stellen ‘waarom doe ik dit eigenlijk op deze manier?’ En uiteindelijk de discipline om gedragsverandering niet alleen te starten, maar vooral ook vol te houden. Ergens schuilt er enige ironie in het feit dat een huisarts of procesbeheerder over de voor hen noodzakelijke gedragsverandering zegt ‘we doen het zelf wel’. Dit omdat ze uit de dagelijkse praktijk weten dat een gemiddelde patiënt die exact hetzelfde zegt het doorgaans ook niet op eigen kracht kan.

Als ik na enige tijd weer contact heb met een praktijk die ‘er zelf mee aan de slag gaat’, blijkt negen van de tien keer ook daadwerkelijk dat de ambitie om beter te declareren in de drukte van alledag weer ergens in de onderste regionen van de prioriteitenlijst is beland. Net als met patiënten die gaan stoppen met roken of meer willen bewegen hoor je dan ‘we beginnen er snel mee, maar nu komt het niet uit.’ Huisartsen zijn net mensen!

Waar een patiënt uiteindelijk met de hulp van een professional als ‘stok achter de deur’ wel stappen in de juiste richting kan maken, kunnen praktijken dat ook. Als bedrijfseconoom die in de huisartsenzorg werkzaam is, zie ik het als mijn missie om andere praktijken te helpen om hun dagelijkse declaratieproces te optimaliseren. Uit ervaring weet ik dat als zij die gedragsverandering eenmaal doorlopen hebben, de door hen geleverde kwaliteit van zorg daar van profiteert. Het is een proces dat we in onze praktijk hebben doorlopen. Met mijn training ‘Optimaal Declareren’ heb ik inmiddels ook andere praktijken kunnen helpen. Zodra ik hen de ‘boks’ geef, is er commitment. Vanaf dat moment laat ik hen niet meer los. Zoals een zorgverlener dat ook niet doet na de hulpvraag van een patiënt en diens commitment om een verandering te willen maken. Mijn training is die stok achter de deur en zorgt dat men de gedragsverandering volhoudt! Het is namelijk doodzonde als dat niet gebeurt.

“Mijn training is de stok achter de deur en zorgt dat men de gedragsverandering volhoudt!”